Kto opłaca dom starców?

Dostosuj:

Stając przed koniecznością oddania naszego bliskiego do domu opieki, mamy do wyboru trzy zasadnicze opcje. Wybór konkretnej związany jest nie tylko z zakresem oferowanych w danej instytucji usług, lecz także ze sposobem finansowania pobytu w nim seniora.

Kto zatem opłaca dom opieki?

DPS czyli Dom Pomocy Społecznej

Domy Pomocy Społecznej przeznaczone są dla osób w podeszłym wieku, które nie są w stanie samodzielnie prowadzić gospodarstwa domowego.

DPSy zapewniają:

mieszkanie
wyżywienie
świadczenia opiekuńcze i pielęgnacyjne
możliwość udziału w zajęciach podnoszących sprawność

By umieścić seniora w DPS należy złożyć w gminnym lub miejskim ośrodku pomocy społecznej odpowiedni wniosek. Będzie on zawierał zaświadczenie o dochodach z ZUS i uzupełniony o wyniki wywiadu środowiskowego.

Średni, miesięczny koszt pobytu w omawianej placówce wynosi około 3 000 zł, przy czym senior płaci nie więcej niż 70 proc. swoich dochodów. Resztę dopłaca rodzina lub gmina, po złożeniu odpowiednich wniosków.

Prywatne domy opieki

Wraz z uwolnieniem się rynku usług medycznych, zaczęło powstać wiele prywatnych domów starców. Zazwyczaj nie trzeba w nich długo czekać na miejsce, a standard opieki jest na bardzo wysokim poziomie. Kwestie opieki na rezydentami regulują umowy cywilno-prawne, w których określa się zasady pobytu i jego miesięczne koszty. Sposób opłaty jest różny, przy czym podstawową zasadą jest, że to rezydent w całości pokrywa koszty pobytu. Może dokonywać wpłat osobiście lub też upoważnić dom opieki do na przykład ściągania określonej kwoty z emerytury.

ZOL czyli zakłady opiekuńczo lecznicze

Inną formą opieki nad seniorami są ZOLe; zakłady opiekuńczo lecznicze. Senior ma w nich zagwarantowaną opiekę lekarską, terapię zajęciową i leki, za które płaci NFZ. Fundusz nie pokrywa kosztów zamieszkania i wyżywienia, spoczywających na pacjencie. Przyjęcie do ZOLu zależy od ilości uzyskanych punktów w skali Barthel. 40 i mniej na 100 oznacza kwalifikację do ZOL, gdzie miesięczny pobyt wynosi 250% najniższej emerytury. Opłata nie może być wyższa niż 70 proc. miesięcznego dochodu pacjenta.