Otępienie starcze nie jest jedynie „objawem starości” lecz zaburzeniem funkcji poznawczych (głównie pamięci), które można i trzeba hamować. Częstość jego występowania wzrasta bardzo wyraźnie wraz z wiekiem, co potwierdzają najnowsze badania: zespół otępienny występuje u 0,7% osób 62-letnich, u 20-50% po 85 roku życia, zaś u stulatków odsetek ten sięga nawet 60%. Choroba bywa trudna w diagnozie, ponieważ bardzo często jest mylona z innymi chorobami tego rodzaju lub zwyczajnie bagatelizuje się jej objawy.

Granica między demencją starczą a chorobą Alzhaimera jest bardzo cienka i słabo nakreślona. Dlatego tak często mówi się, że Alzheimer jest jedną z form otępienia starczego. Rzecz jednak wygląda odwrotnie – to otępienie starcze może być wywołane przez chorobę Alzheimera. Jak podają statystyki w aż 50-70% przypadków to właśnie on jest „winowajcą” demencji starczej. Druga grupa przyczyn związana jest bezpośrednio z chorobami neurodegeneracyjnymi, takimi jak np. otępienie z ciałami Lewy’ego. Podaje się, że również choroba Parkinsona w zaawansowanym stopniu może wywołać otępienie starcze. Niezależnie jednak od przyczyn, objawy są bardzo podobne i pod żadnym względem nie należy ich bagatelizować. Zauważone w porę mogą być znacznie spowolnione lub zahamowane.


Statystycznie rzecz ujmując, otępienie starcze częściej dotyka kobiet niż mężczyzn. Na zachorowanie bardziej narażone są osoby ze średnim i podstawowym wykształceniem. Naukowcy zauważyli również pewne zależności pomiędzy częstotliwością zachorowania a społecznym ustosunkowaniem pacjentów: osoby osamotnione, stroniące od kontaktów z innymi ludźmi, chorują częściej. Ponadto są to również osoby wykazujące różne stopnie depresji. Do „kanonu” zachowań ostrzegawczych należą także: apatia, osłabienie organizmu, brak chęci do pracy i złe samopoczucie. Problemy z zapamiętywaniem i pamięcią mogą objawiać się inaczej u każdego z pacjentów, nie jest to więc jedyny czynnik decydujący o diagnozie choroby.

W przypadku zaobserwowania u siebie lub osoby bliskiej któregokolwiek z objawów, powinniśmy niezwłocznie udać się do neurologa bądź geriatry. Często istnieje konieczność konsultacji psychiatrycznej. Fachowa diagnoza otępienia starczego to w znacznej mierze dokładny wywiad i wykluczanie przez specjalistę zaburzeń dających podobne symptomy. Aby ją potwierdzić, wykonuje się również tomografię komputerową, badania krwi oraz
badania genetyczne.


Niestety, rozwijająca się demencja starcza jest nie do zawrócenia – można ją jedynie spowolnić. Leczenie skupia się więc przede wszystkim na farmakoterapii (głównie inhibitory cholinesterazy). Na terapię osób dotkniętych demencją starczą składa się głównie stymulowanie pracy mózgu, a więc ćwiczenia intelektualne, odpowiednia dieta i witaminy.
Jeśli zaobserwujesz którekolwiek z nich u bliskiej ci osoby, niezwłocznie zwróć się o pomoc do lekarza psychiatry, neurologa lub ośrodka specjalizującego się w leczeniu choroby Alzheimera.